Rustdag in Casa Lina
Door: Irma Sicco Smit
Blijf op de hoogte en volg Carl
06 Januari 2018 | Colombia, Palomino
Palomino, donderdag 04-01-2018
De hoge golven van de Caribische zee maken hier een bulderend geluid. De zon schijnt volop, maar verbrandt ons niet. Wij zitten heerlijk in de schaduw op de veranda van ons ecohuisje en kijken uit op het strand waar gasten zonnebaden. Overal kokosbomen, mooie vogels, waaronder pelikanen, en eekhoorns. De eekhoorns zien er precies zo uit als in Nederland.
Vandaag is een rustdag in dit paradijs. Ik ben nog steeds gesloopt van de voor mij ongekend zware fysieke inspanning van de afgelopen 5 dagen. Terwijl Carl als een onvermoeibare berggeit van de ene steen op de andere balanceerde en bergop of -afwaarts liep, zonk ik met elke stap steeds verder in de blubber. Regelmatig moesten we door een rivier heen. Op de derde dag regende het zo hard en lang dat de paden veranderden in waterstromen en rivieren met de minuut hoger werden. Bij de rivier aangekomen mochten we van onze gids José geen tijd verliezen met het uitdoen van kleding en het aandoen van waterschoenen. Geheel gekleed met bergschoenen nog aan liepen we door de sterke stroming naar de overkant terwijl het water tot borsthoogte reikte. Wat een avontuur.
Hier op deze idyllische plek Casa Lina landen de indrukken. Carl heeft geschreven over de behuizing van onze verblijven. Wat bij mij ook veel indruk maakte waren alle dieren die daar rondliepen. Natuurlijk waren er honden en katten, maar ook een piepklein biggetje die op de schoot van een Indiaans meisje zat. Amazone papegaaien streken neer op tafel en aten gezellig mee van ons bord met rijst, terwijl de kip, die ook gewoon op de eettafel zat, stoïcijns bleef zitten ongehinderd door nog een extra gast. Er was een aapje, met een los koord om zijn middel, die boterhammen stal. Muilezels liepen voorbij met hun zware vrachten tot het voorlaatste kampement. Vanaf daar werd zelfs voor hen het pad te moeilijk. Nu we in Colombia zijn denk ik aan mijn ouders. Voor mijn vader als tropisch bosbouwer, was het een periode van zijn leven dagelijkse kost om in de jungle en in het koffiegebied te werken. Mijn moeder durfde het eind jaren 50 aan om als enig kind haar ouders en Nederland achter te laten en samen met mijn vader het avontuur in de tropen aan te gaan. Voor ons 4 kinderen is het bijzondere tijd geweest.
We hebben nog steeds geen internet. Doordat de bezoekers van een muziekfestival in Palomino massaal gebruik maken van internet ligt de boel in de omgeving plat en kan er nu van alles niet. Zelfs de pinautomaten in Palomino werken niet en kunnen we bijvoorbeeld geen geld opnemen. Maar ook kunnen we daardoor onze verhalen met foto's niet aan jullie kwijt. Hoezo afhankelijk ?
Morgen is het plan om vanaf onze ecolodge via het strand naar Palomino te lopen (1 uur) en daar een dagje rond te kijken.
Wordt vervolgd.
De hoge golven van de Caribische zee maken hier een bulderend geluid. De zon schijnt volop, maar verbrandt ons niet. Wij zitten heerlijk in de schaduw op de veranda van ons ecohuisje en kijken uit op het strand waar gasten zonnebaden. Overal kokosbomen, mooie vogels, waaronder pelikanen, en eekhoorns. De eekhoorns zien er precies zo uit als in Nederland.
Vandaag is een rustdag in dit paradijs. Ik ben nog steeds gesloopt van de voor mij ongekend zware fysieke inspanning van de afgelopen 5 dagen. Terwijl Carl als een onvermoeibare berggeit van de ene steen op de andere balanceerde en bergop of -afwaarts liep, zonk ik met elke stap steeds verder in de blubber. Regelmatig moesten we door een rivier heen. Op de derde dag regende het zo hard en lang dat de paden veranderden in waterstromen en rivieren met de minuut hoger werden. Bij de rivier aangekomen mochten we van onze gids José geen tijd verliezen met het uitdoen van kleding en het aandoen van waterschoenen. Geheel gekleed met bergschoenen nog aan liepen we door de sterke stroming naar de overkant terwijl het water tot borsthoogte reikte. Wat een avontuur.
Hier op deze idyllische plek Casa Lina landen de indrukken. Carl heeft geschreven over de behuizing van onze verblijven. Wat bij mij ook veel indruk maakte waren alle dieren die daar rondliepen. Natuurlijk waren er honden en katten, maar ook een piepklein biggetje die op de schoot van een Indiaans meisje zat. Amazone papegaaien streken neer op tafel en aten gezellig mee van ons bord met rijst, terwijl de kip, die ook gewoon op de eettafel zat, stoïcijns bleef zitten ongehinderd door nog een extra gast. Er was een aapje, met een los koord om zijn middel, die boterhammen stal. Muilezels liepen voorbij met hun zware vrachten tot het voorlaatste kampement. Vanaf daar werd zelfs voor hen het pad te moeilijk. Nu we in Colombia zijn denk ik aan mijn ouders. Voor mijn vader als tropisch bosbouwer, was het een periode van zijn leven dagelijkse kost om in de jungle en in het koffiegebied te werken. Mijn moeder durfde het eind jaren 50 aan om als enig kind haar ouders en Nederland achter te laten en samen met mijn vader het avontuur in de tropen aan te gaan. Voor ons 4 kinderen is het bijzondere tijd geweest.
We hebben nog steeds geen internet. Doordat de bezoekers van een muziekfestival in Palomino massaal gebruik maken van internet ligt de boel in de omgeving plat en kan er nu van alles niet. Zelfs de pinautomaten in Palomino werken niet en kunnen we bijvoorbeeld geen geld opnemen. Maar ook kunnen we daardoor onze verhalen met foto's niet aan jullie kwijt. Hoezo afhankelijk ?
Morgen is het plan om vanaf onze ecolodge via het strand naar Palomino te lopen (1 uur) en daar een dagje rond te kijken.
Wordt vervolgd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
