Een bijzondere Nieuwjaarsdag
Door: Carl van der Meer
Blijf op de hoogte en volg Carl
05 Januari 2018 | Colombia, Santa Marta
Casa Alfredo, dinsdag 02-01-2018
We zitten in het voorlaatste station op de weg terug van de tocht naar de Ciudad Perdida (de Verloren Stad) die we precies op Nieuwjaarsdag vroeg in de ochtend bezocht hebben. Na inmiddels 4 dagen tropisch regenwoud op een dag na weer terug in de bewoonde wereld met alle gemakken die zo gewoon voor ons zijn. Het was een geweldige ervaring aan deze tocht deelgenomen te hebben.
De Ciudad Perdida ligt op 1200 m. hoogte op een van de hellingen van de Sierra Nevada de Santa Marta en laat de overblijfselen zien van wat tussen ongeveer 600 en 1600 de leefgemeenschap was van zo’n 3000 Tayrona indianen (Indigenos). De komst van de Europeanen heeft uiteindelijk op de bekende brute wijze een einde gemaakt aan deze beschaving die in een mooie harmonie met hun natuurlijke omgeving leefde. In 1973 is de stad na eeuwen herontdekt en aansluitend grotendeels leeggeroofd. In 1976 heeft de overheid ingegrepen en het terrein tot nationaal erfgoed verklaard.
Op dit moment leven hier 4 verschillende Indianenstammen, ieder met hun eigen taal. Tijdens onze tocht hebben we leden van de Kogi’s ontmoet.
De tocht heen en terug was pittig. ‘s Ochtends 04.30-05.00 uur opstaan en vanaf 05.30-06.00 uur lopen tot ongeveer 17.00 uur (18.00 uur is het hier donker). Klimmen en dalen op steile hellingen in een tropisch regenwoud, snelstromende rivieren oversteken op weg naar een verborgen stad met een hoge vochtigheidsgraad, temperaturen boven de 30 graden en vanaf een uur of 3-4 ‘s middags (soms enorme) regenbuien, geven je het idee in een Indiana Jones film terecht gekomen te zijn. De natuur is in alle opzichten overweldigend aanwezig en als mens heb je hier niet zo veel in te brengen.
We zijn dit avontuur aangegaan samen met 6 anderen (2 Duitse dames, een Française, een Colombiaan uit Cali en een Colombiaans stel uit Bogotá) en op de terugweg voegde zich nog een ander Colombiaans stel uit Medellín bij ons. Met ons mee reisden een gids(José) en een kok (Carlos, meestal Carlitos genoemd). Het was een leuke, gezellige, gemengde groep mensen met ieder een eigen geschiedenis welke je in de loop der dagen een beetje leerde kennen.
Het verblijf op de tussenstations is ook heel bijzonder. De vergelijking gaat uiteraard geheel mank, maar de opzet doet denken aan barakken van de vroegere kampen. Er is een grote open ruimte met daarin zoveel mogelijk stapelbedden (4 rijen van 7 of 8) geplaatst, wat maakt dat er samen met een aantal hangmatten ongeveer 70-80 mensen kunnen slapen. Verder slechts 4 douches (koud) en toiletten (vies). Tot slot een open keuken en eetvertrek. Sommige stations hebben een nog grotere capaciteit en kunnen wel 100 mensen herbergen. Behalve uitstekend eten is de luxe 0,0 en komt het op improviseren aan. Het onderscheid tussen de doorgewinterde kampeerders en de rest is snel gemaakt.
Gemiddeld genomen heeft iedereen hooguit 2 setjes kleren mee. Iedereen probeert 1 setje schoon en vooral droog te houden. Het andere setje, gedragen tijdens het lopen, gaat steeds harder stinken. Levende wezens m.u.v. muggen gaan met een steeds grotere boog om je heen.
Wordt vervolgd.
We zitten in het voorlaatste station op de weg terug van de tocht naar de Ciudad Perdida (de Verloren Stad) die we precies op Nieuwjaarsdag vroeg in de ochtend bezocht hebben. Na inmiddels 4 dagen tropisch regenwoud op een dag na weer terug in de bewoonde wereld met alle gemakken die zo gewoon voor ons zijn. Het was een geweldige ervaring aan deze tocht deelgenomen te hebben.
De Ciudad Perdida ligt op 1200 m. hoogte op een van de hellingen van de Sierra Nevada de Santa Marta en laat de overblijfselen zien van wat tussen ongeveer 600 en 1600 de leefgemeenschap was van zo’n 3000 Tayrona indianen (Indigenos). De komst van de Europeanen heeft uiteindelijk op de bekende brute wijze een einde gemaakt aan deze beschaving die in een mooie harmonie met hun natuurlijke omgeving leefde. In 1973 is de stad na eeuwen herontdekt en aansluitend grotendeels leeggeroofd. In 1976 heeft de overheid ingegrepen en het terrein tot nationaal erfgoed verklaard.
Op dit moment leven hier 4 verschillende Indianenstammen, ieder met hun eigen taal. Tijdens onze tocht hebben we leden van de Kogi’s ontmoet.
De tocht heen en terug was pittig. ‘s Ochtends 04.30-05.00 uur opstaan en vanaf 05.30-06.00 uur lopen tot ongeveer 17.00 uur (18.00 uur is het hier donker). Klimmen en dalen op steile hellingen in een tropisch regenwoud, snelstromende rivieren oversteken op weg naar een verborgen stad met een hoge vochtigheidsgraad, temperaturen boven de 30 graden en vanaf een uur of 3-4 ‘s middags (soms enorme) regenbuien, geven je het idee in een Indiana Jones film terecht gekomen te zijn. De natuur is in alle opzichten overweldigend aanwezig en als mens heb je hier niet zo veel in te brengen.
We zijn dit avontuur aangegaan samen met 6 anderen (2 Duitse dames, een Française, een Colombiaan uit Cali en een Colombiaans stel uit Bogotá) en op de terugweg voegde zich nog een ander Colombiaans stel uit Medellín bij ons. Met ons mee reisden een gids(José) en een kok (Carlos, meestal Carlitos genoemd). Het was een leuke, gezellige, gemengde groep mensen met ieder een eigen geschiedenis welke je in de loop der dagen een beetje leerde kennen.
Het verblijf op de tussenstations is ook heel bijzonder. De vergelijking gaat uiteraard geheel mank, maar de opzet doet denken aan barakken van de vroegere kampen. Er is een grote open ruimte met daarin zoveel mogelijk stapelbedden (4 rijen van 7 of 8) geplaatst, wat maakt dat er samen met een aantal hangmatten ongeveer 70-80 mensen kunnen slapen. Verder slechts 4 douches (koud) en toiletten (vies). Tot slot een open keuken en eetvertrek. Sommige stations hebben een nog grotere capaciteit en kunnen wel 100 mensen herbergen. Behalve uitstekend eten is de luxe 0,0 en komt het op improviseren aan. Het onderscheid tussen de doorgewinterde kampeerders en de rest is snel gemaakt.
Gemiddeld genomen heeft iedereen hooguit 2 setjes kleren mee. Iedereen probeert 1 setje schoon en vooral droog te houden. Het andere setje, gedragen tijdens het lopen, gaat steeds harder stinken. Levende wezens m.u.v. muggen gaan met een steeds grotere boog om je heen.
Wordt vervolgd.
-
05 Januari 2018 - 16:39
Frans:
Hallo Carl,Irma,
De diversiteit van de culturele omgeving en mensen maakt alleen maar rijker, denk ik. Mooie en leerzame ervaring lijkt me ......een nieuwjaars cadeau!!!
Gr. Frans -
06 Januari 2018 - 02:21
Carl Van Der Meer:
Helemaal waar Frans ! -
06 Januari 2018 - 10:12
Debby:
Wat een mooie verhalen!!
Het is hier vandaag de 6e januari, dus officieel de laatste dag dat ik dit nog mag zeggen...
De beste wensen voor jullie!!
Groetjes Debby -
06 Januari 2018 - 14:00
Carl Van Der Meer:
Voor jou wordt het een speciaal jaar Debby !
Heel veel geluk met elkaar in jullie nieuwe huis !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
