3e dag in Salamina; 1e kerstdag
Door: Irma Sicco Smit
Blijf op de hoogte en volg Carl
25 December 2017 | Colombia, Salamina
Salamina, maandag 25-12-2017
's Morgens na het ontbijt op eerste kerstdag, zittend aan de tafel op het balkon van het prachtige koloniale hotel in Salamina, waar lief personeel ons in de watten legt, de zon haar zachte warmte afgeeft en de voertaal Spaans is, komen twee herinneringen aan mijn jeugd in Colombia naar boven: de kerstster en Nederlandse les.
1. De kerstster.
Sytze, mijn broer, en ik speelden in onze voortuin in Manizales. We waren geloof ik respectievelijk 5 en 4 jaar oud. De kerstster die daar pontificaal in het midden van de tuin stond was zo hoog, dat wanneer ik op mijn tenen stond, ik niet eens bij de bovenste bladeren kon. Er viel een rood blad van de stam en we zagen dat er een wit sap uit de wond stroomde. Wit sap, het kon niet anders dan dat we met een zeer giftige plant te maken hadden en Sytze en ik waren het er snel over eens. Om ons gezin mét dienstmeisjes, misschien zelfs alle inwoners van Manizales of erger nog, alle mensen van deze planeet te behoeden van een vergiftiging met de dood tot gevolg, moesten we zo snel mogelijk de kerstster van alle bladeren ontdoen. Vol trots en met een rood hoofd van inspanning zagen we onze moeder thuiskomen van het boodschappen doen. Haar hoofd werd ook heel rood toen zij ons én de stam met takken van wat eens de kerstster was, zag. Niets van oneindige dankbaarheid, maar een tik op onze billen en verbanning naar onze slaapkamers. Stank voor dank; muchas gracias, de nada.
2. De Nederlandse les.
Naast Dibia en Amparo, de twee hulpen voor dag en nacht, kwam Gladiz één keer per week de hele dag bij ons strijken. Ze had rimpels van ouderdom of misschien veel meer van zorgen. Acht kinderen had ze en haar man was al jaren in geen velden of wegen te bekennen. Gladiz was een zachtaardige, verlegen vrouw. Als ze lachte hield ze haar hand voor haar mond uit schaamte voor de vele leeggevallen plekken waar eens een rij tanden had gestaan. Het leek me wel leuk voor haar om de zinnen te verzetten in de vorm van het leren van de Nederlandse taal. Op mijn vraag of zij dat wat zou vinden glimlachte ze bevestigend. Ik zocht een leeg schrift en een pen. De week erop huppelde ik zo snel mogelijk uit school, zodat we tijdens de theepauze meteen konden beginnen: voet, enkel, knie, been... Omdat het geleerde slecht beklijfde besloot ik de week daarop het anders aan te pakken. Het volgende onderwerp was het gezicht. Met mijn hand streek ik door de haren van Gladiz, streelde haar oorschelp en kneep in haar neus, steeds onder het benoemen van de delen, waarna zij liefdevol herhaalde. Met mijn vinger gleed ik tussen haar neus en lippen en zei "snor", nee niet "snoer" maar "snóóór" herhaalde ik in een mengelmoes van Nederlands en Spaans. Mijn moeder hoorde dit deel van de Spaanse les en gaf aan dat dit niet kon. Verongelijkt deed ik het schrift dicht, snor was in mijn beleving toch een doodnormaal en net woord. Een carrière als schooljuf was niet voor mij weggelegd, maar een zaadje was via Gladiz geplant voor een toekomst als fysiotherapeute, waarbij het mogen aanraken van mensen mij nog steeds raakt.
Het heden in Salamina. We zijn net terug van een wandelingetje door het dorp. We glipten de kerk in, waar een kerstmis aan de gang was. Het vele herhalen van teksten van de pastoor door de kerkgangers maakte de mis interactief en levendig. Halverwege de mis verlieten we de kerk en verbaasden ons erover dat vrijwel alle winkels open zijn en dat er veel mensen op straat zijn. We dronken "un tinto con leche", soort cappuccino, met een bonuelo, dat op een droge oliebol lijkt. Op mijn vraag aan één van de vele personeelsleden wanneer hij vakantie had gaf hij terug dat hij dat niet wist. Hij heeft ongeveer 15 dagen per jaar vrij en werkt 7 dagen per week, week in week uit zonder ook maar één vrije dag. Alleen voor doktersbezoek krijg hij vrij. Omdat hij in ploegendiensten werkt, kan hij desgevraagd toch naar de kapper of bijvoorbeeld een kledingzaak.
Vandaag is onze laatste dag in Salamina; er staat niets op het programma, vermoedelijk gaan we lezen in het park en Carl doet pogingen om de foto's behorende bij de teksten te uploaden, hetgeen niet zonder slag of stoot gaat. We bereiden ons voor op onze volgende bestemming morgen: Medellin. Het leven is goed hier, fijn om samen met Carl dit prachtige land met zijn vriendelijke bevolking te mogen bezoeken. Vanavond dineren we weer in het hotel omdat er verder niet veel andere eetgelegenheden zijn. Fijne kerst gewenst !
Wordt vervolgd.
's Morgens na het ontbijt op eerste kerstdag, zittend aan de tafel op het balkon van het prachtige koloniale hotel in Salamina, waar lief personeel ons in de watten legt, de zon haar zachte warmte afgeeft en de voertaal Spaans is, komen twee herinneringen aan mijn jeugd in Colombia naar boven: de kerstster en Nederlandse les.
1. De kerstster.
Sytze, mijn broer, en ik speelden in onze voortuin in Manizales. We waren geloof ik respectievelijk 5 en 4 jaar oud. De kerstster die daar pontificaal in het midden van de tuin stond was zo hoog, dat wanneer ik op mijn tenen stond, ik niet eens bij de bovenste bladeren kon. Er viel een rood blad van de stam en we zagen dat er een wit sap uit de wond stroomde. Wit sap, het kon niet anders dan dat we met een zeer giftige plant te maken hadden en Sytze en ik waren het er snel over eens. Om ons gezin mét dienstmeisjes, misschien zelfs alle inwoners van Manizales of erger nog, alle mensen van deze planeet te behoeden van een vergiftiging met de dood tot gevolg, moesten we zo snel mogelijk de kerstster van alle bladeren ontdoen. Vol trots en met een rood hoofd van inspanning zagen we onze moeder thuiskomen van het boodschappen doen. Haar hoofd werd ook heel rood toen zij ons én de stam met takken van wat eens de kerstster was, zag. Niets van oneindige dankbaarheid, maar een tik op onze billen en verbanning naar onze slaapkamers. Stank voor dank; muchas gracias, de nada.
2. De Nederlandse les.
Naast Dibia en Amparo, de twee hulpen voor dag en nacht, kwam Gladiz één keer per week de hele dag bij ons strijken. Ze had rimpels van ouderdom of misschien veel meer van zorgen. Acht kinderen had ze en haar man was al jaren in geen velden of wegen te bekennen. Gladiz was een zachtaardige, verlegen vrouw. Als ze lachte hield ze haar hand voor haar mond uit schaamte voor de vele leeggevallen plekken waar eens een rij tanden had gestaan. Het leek me wel leuk voor haar om de zinnen te verzetten in de vorm van het leren van de Nederlandse taal. Op mijn vraag of zij dat wat zou vinden glimlachte ze bevestigend. Ik zocht een leeg schrift en een pen. De week erop huppelde ik zo snel mogelijk uit school, zodat we tijdens de theepauze meteen konden beginnen: voet, enkel, knie, been... Omdat het geleerde slecht beklijfde besloot ik de week daarop het anders aan te pakken. Het volgende onderwerp was het gezicht. Met mijn hand streek ik door de haren van Gladiz, streelde haar oorschelp en kneep in haar neus, steeds onder het benoemen van de delen, waarna zij liefdevol herhaalde. Met mijn vinger gleed ik tussen haar neus en lippen en zei "snor", nee niet "snoer" maar "snóóór" herhaalde ik in een mengelmoes van Nederlands en Spaans. Mijn moeder hoorde dit deel van de Spaanse les en gaf aan dat dit niet kon. Verongelijkt deed ik het schrift dicht, snor was in mijn beleving toch een doodnormaal en net woord. Een carrière als schooljuf was niet voor mij weggelegd, maar een zaadje was via Gladiz geplant voor een toekomst als fysiotherapeute, waarbij het mogen aanraken van mensen mij nog steeds raakt.
Het heden in Salamina. We zijn net terug van een wandelingetje door het dorp. We glipten de kerk in, waar een kerstmis aan de gang was. Het vele herhalen van teksten van de pastoor door de kerkgangers maakte de mis interactief en levendig. Halverwege de mis verlieten we de kerk en verbaasden ons erover dat vrijwel alle winkels open zijn en dat er veel mensen op straat zijn. We dronken "un tinto con leche", soort cappuccino, met een bonuelo, dat op een droge oliebol lijkt. Op mijn vraag aan één van de vele personeelsleden wanneer hij vakantie had gaf hij terug dat hij dat niet wist. Hij heeft ongeveer 15 dagen per jaar vrij en werkt 7 dagen per week, week in week uit zonder ook maar één vrije dag. Alleen voor doktersbezoek krijg hij vrij. Omdat hij in ploegendiensten werkt, kan hij desgevraagd toch naar de kapper of bijvoorbeeld een kledingzaak.
Vandaag is onze laatste dag in Salamina; er staat niets op het programma, vermoedelijk gaan we lezen in het park en Carl doet pogingen om de foto's behorende bij de teksten te uploaden, hetgeen niet zonder slag of stoot gaat. We bereiden ons voor op onze volgende bestemming morgen: Medellin. Het leven is goed hier, fijn om samen met Carl dit prachtige land met zijn vriendelijke bevolking te mogen bezoeken. Vanavond dineren we weer in het hotel omdat er verder niet veel andere eetgelegenheden zijn. Fijne kerst gewenst !
Wordt vervolgd.
-
26 December 2017 - 11:52
Dieuwertje Bais:
Beste Irma en Carl,
Dank jullie wel dat jullie jullie reis met mij willen delen.
Ik vind het heel bijzonder.
Ik wens jullie alle goeds toe en veel gezelligheid op deze 2e kerstdag.
Ook wens ik jullie een sprankelend en liefdevol Nieuw Jaar.
Een warme kerstgroet van Dieuwertje. -
26 December 2017 - 16:16
H En C Van Der Meer:
Lieve Irma en Carl. Leuk het reisverslag met fot's. Veel plezier verder en liefs van mama en papa. -
26 December 2017 - 19:10
Evert & Rob:
Hoe bijzonder moet het zijn voor jou Irma om terug te zijn in dit land van je jeugd en herinneringen op te halen. Ook bijzonder en mooi om dit met Carl te mogen delen.
We genieten beiden van jullie eigen manier van verslaglegging.
Lieve groet, Evert & Rob.
-
26 December 2017 - 19:15
Richard:
Heel leuk om jullie avonturen te lezen.
hele fijne feestdagen gewenst.
Jullie boffen maar met dat goede weer. Lekker in de zon.
Geniet er maar lekker van.
Hopelijk voel je je al weer wat beter Carl.
Groetjes Richard(the Cat). -
26 December 2017 - 21:51
Carl Van Der Meer:
Hallo Dieuwertje,
Op onze beurt wensen we jou ook hele fijne feestdagen en alle goeds voor het nieuwe jaar !
Vandaag, 2e kerstdag zijn van van Salamina naar Medellin gereisd. Medellin ligt t.o.v. Salamina 200 km. naar het Noorden. Moregen gaan we met een gids de stad bekijken.
Hartelijke groeten, Carl en Irma
-
26 December 2017 - 21:54
Carl Van Der Meer:
Hoi pap en mam,
Zijn vandaag, 2e kerstdag, in Medellin aangekomen, grote stad met 4 miljoen inwoners op 1400 m. hoogte én de stad van Pablo Escobar natuurlijk. Morgen gaan we met een gids de stad bekijken. Leuk dat jullie ons blog volgen.
Liefs, Carl en Irma -
26 December 2017 - 21:56
Carl Van Der Meer:
Lieve Rob en Evert, leuk dat jullie ons volgen. Wij wensen jullie voor over een paar dagen veel plezier in Eefde. Erg fijn idee dat jullie in ons huis zullen zijn. Liefs van Irma en Carl -
26 December 2017 - 22:00
Carl Van Der Meer:
Hoi Richard,
Het weer is hier inderdaad super en in de bergen wordt het ook weer niet te warm (20-25 graden). Leuk dat je ons blog volgt. Dat ziek zijn viel wel mee; 2 dagen gammel en daarna ging het weer. Goede jaarwisseling en alle goeds voor 2018 !
Hartelijke groeten, Carl en Irma -
27 December 2017 - 23:28
Debby:
En weer een heerlijke muzikale onderbreking!!
Jouw verhaal van de kerstster Irma, heerlijk!!
Lees jullie verhalen met plezier en ben blij Carl dat je weer opgeknapt bent!
Blijven genieten!
Groetjes Debby -
28 December 2017 - 03:07
Carl Van Der Meer:
Hoi Debby,
De niet aangekondigde muzikale omlijsting van het Kerstdiner gaf een hele leuke sfeer. De teksten van de Colombiaanse liedjes zijn vaak ondeugend. Bij Irma komt steeds meer van vroeger terug inclusief haar spreekvaardigheid die al heel erg goed was. Daardoor komt zij makkelijk in contact met de mensen hier, waardoor we veel te weten komen over het dagelijks leven hier.
Hartelijke groeten aan iedereen, Carl en Irma
P.s. We hebben besloten te blijven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
