Van Manizales naar Salamina; Casa de Lola García
Door: Carl van der Meer
Blijf op de hoogte en volg Carl
23 December 2017 | Colombia, Salamina
Salamina, zaterdag 23-12-2017
De naam doet wellicht anders vermoeden, maar vandaag zijn we aangekomen bij Hotel La Casa de Lola García in Salamina (www.lacasadelolagarcia.com). Lola García is de betovergrootmoeder van de vrouw van de huidige eigenaar van het hotel waarvan het gebouw ongeveer 160 jaar oud is. Het huis heeft de typische Spaans koloniale stijl die je hier in Salamina veel ziet.
We zijn per auto in ongeveer 2,5 uur van Manizales naar Salamina gereden door de vrolijke en praatgrage Cesár. We bevinden ons nog steeds op de Cordillera Central maar dan wat meer naar het Noorden. Salamina ligt op 1800 m. hoogte. Vanaf Bogotá zijn we via Manizales naar Salamina dus geleidelijk aan het dalen. Het reizen via het rijden in de auto is een leuk moment: Irma zit voorin, praat heel gemakkelijk in het Spaans met de chauffeur en er worden wetenswaardigheden uitgewisseld waardoor we veel te weten komen over het huidige leven in Colombia. Ik zit achterin, anticipeer vooral op wat er komen gaat qua bochten en af en toe lukt het me om mee te doen in het gesprek. Rijden in dit deel van Colombia heeft de volgende vaste elementen: je gaat of omhoog of omlaag, je zit altijd in een bocht, het gaat vol gas of in ieder geval zo hard als het kan en er gebeurt altijd iets onverwachts (kuilen in de weg, een stuk berg dat naar beneden is gekomen, loslopende dieren of het asfalt houdt ineens op). De rit van ongeveer 80 km. ging door een prachtige bergachtige omgeving met o.a. rietsuikerplantages in de lager gelegen gedeelten, richting de valleien.
Er zijn op dit moment niet veel gasten in het hotel en de eigenaar, die veel personeel heeft rond lopen, weet van verveling niet wat hij moet doen. Hij heeft een uitermate onuitstaanbaar type zoon van 6 jaar die, tot grote ontzetting van Irma, de huiskat maltraiteert.
's Middags hebben we na de lunch in het hotel de 1e verkennende wandeling door het vriendelijk ogend dorp gemaakt. Er is, zoals vaak het geval, een centraal plein met kerk, waar de meeste sociale activiteiten plaats vinden. De eigenaresse van de koffiebar aan het plein klampt zich, alsof zij haar beste vriendin is die ze lang niet heeft gezien, aan Irma vast en laat niet meer los. Ze praat aan een stuk door, over eten, uitgaan, wandelingen, bezienswaardigheden, haar familie en kennissen en illustreert dit met foto's vanaf haar mobiele telefoon.
Wordt vervolgd.
De naam doet wellicht anders vermoeden, maar vandaag zijn we aangekomen bij Hotel La Casa de Lola García in Salamina (www.lacasadelolagarcia.com). Lola García is de betovergrootmoeder van de vrouw van de huidige eigenaar van het hotel waarvan het gebouw ongeveer 160 jaar oud is. Het huis heeft de typische Spaans koloniale stijl die je hier in Salamina veel ziet.
We zijn per auto in ongeveer 2,5 uur van Manizales naar Salamina gereden door de vrolijke en praatgrage Cesár. We bevinden ons nog steeds op de Cordillera Central maar dan wat meer naar het Noorden. Salamina ligt op 1800 m. hoogte. Vanaf Bogotá zijn we via Manizales naar Salamina dus geleidelijk aan het dalen. Het reizen via het rijden in de auto is een leuk moment: Irma zit voorin, praat heel gemakkelijk in het Spaans met de chauffeur en er worden wetenswaardigheden uitgewisseld waardoor we veel te weten komen over het huidige leven in Colombia. Ik zit achterin, anticipeer vooral op wat er komen gaat qua bochten en af en toe lukt het me om mee te doen in het gesprek. Rijden in dit deel van Colombia heeft de volgende vaste elementen: je gaat of omhoog of omlaag, je zit altijd in een bocht, het gaat vol gas of in ieder geval zo hard als het kan en er gebeurt altijd iets onverwachts (kuilen in de weg, een stuk berg dat naar beneden is gekomen, loslopende dieren of het asfalt houdt ineens op). De rit van ongeveer 80 km. ging door een prachtige bergachtige omgeving met o.a. rietsuikerplantages in de lager gelegen gedeelten, richting de valleien.
Er zijn op dit moment niet veel gasten in het hotel en de eigenaar, die veel personeel heeft rond lopen, weet van verveling niet wat hij moet doen. Hij heeft een uitermate onuitstaanbaar type zoon van 6 jaar die, tot grote ontzetting van Irma, de huiskat maltraiteert.
's Middags hebben we na de lunch in het hotel de 1e verkennende wandeling door het vriendelijk ogend dorp gemaakt. Er is, zoals vaak het geval, een centraal plein met kerk, waar de meeste sociale activiteiten plaats vinden. De eigenaresse van de koffiebar aan het plein klampt zich, alsof zij haar beste vriendin is die ze lang niet heeft gezien, aan Irma vast en laat niet meer los. Ze praat aan een stuk door, over eten, uitgaan, wandelingen, bezienswaardigheden, haar familie en kennissen en illustreert dit met foto's vanaf haar mobiele telefoon.
Wordt vervolgd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
